شگفتیهای امام علی (ع) در مذمت از خُلق زشت

شگفتیهای امام علی (ع) در مذمت از خُلق زشت
        شگفتیهای امام علی (ع)در حکمت 126 نهج البلاغه:
                         1-درشگفتم از ثروتمندی که از اموال خود استفاده نمی کندوفقیرانه زندگی می
                           کند.مال هدف نیست بلکه وسیله زندگی است وبایددر راه آسایش دنیا صرف شود.
                          مال باید به مصرف خود و زن و فرزندانش برسد وهم به خویشاوندان فقیر دردرجه اول
                          و به فقرای دیگر در درجه بعد بخوراند.مصرف نکردن مال ؛مثل کسی است که پول ندارد
                           . پس پولدار بخیل خود را در  فقر ی انداخته که از آن فرار می کند.این فرد در دنیا به
                           مانند تهیدستان زندگی می کند و در آخرت به مانند ثروتمندان محاسبه می شود .
                       2-در   شگفتم از متکبری که تا دیروز نطفه بود و فردا مردار خواهد بود:انسان متکبر تا
                         دیروز و در ابتدای خلقتش یک قطره آب متفن و نجس بود.انسان برای این که تکبرنورزد
                       خود را فرموش نکند و باید سابقه خویش را به یاد  آورد فردا هم یک جسد بی جانی
                       خواهد شد که اگر دفن نشود یک اجتماعی را مریض خواهد کرد .
                       3-در شگفتم از کسی که در خدا شک می کند در حالی که آفریده های خدا را مدام جلو
                         چشم خود دارد.خدایی که آسمان با آن عظمتش را با نظم خاصی خلق کرده است وآن
                        همه ریزه کاریهایی که در نهاد یک انسان وجود داردکه اگر یک پرو فسور در تمام عمرش
                        زحمت بکشد نمی نواند همه ی دقایق و ظرایف آن را کشف کند.
                    4-در شگفتم از انسانی که مرگ خویش را فراموش می کند در حالی که مردگان را می
                       بیند .انسان مرگ دوستان و آشنایان و همنوعان خودرا می بیندو از مرگ خودش غفلت
                       دارد.
                 5-در شگفتم از کسی که زنده شدن انسان را در آخرت انکار می کنددر حالی که زنده شدن
                   نخستین را می بیند ..خدایی که این عالم را از عدم آفریده است قدرت وتوانایی بوجود
                    آوردن آن عالم را  هم دارد.
                   6- در شگفتم از آن که سرای نیستی را آباد می کند و سرای جاودانه را رها می کند ..  سرایی که کاروانسرای دو در است و قابلیتسکونت نداردچگونه است این را آباد می کنند ولی سرایآخرت را که عالم همیشگی استیا اصلا توجه نمی کنند و یا کم توجه اند