از ننوشتن !

از ننوشتن !
پیش نوشت: مدتی است که به دلایل معلوم و نامعلومی نوشته ای منتشر نکرده ام. روزها با خودم کلنجار رفتم تا علت را ریشه یابی کنم. چون اساسا تا ریشه و دلیل چیزی را نفهمم، با حل آن مسئله یا مشکل کنار نمی آیم! 
امروز تصمیم گرفتم تا در مورد دلایل کوتاهی در نوشتن یا کم شدن انگیزه ام بنویسم؛ دل نوشته گونه ای خطاب به خودم که به شکل تلنگرهایی ریز و کوچک و البته کلیدی درآمده؛ می خواهم کلیدها همیشه در دسترسم باشند. همین مسئله انگیزه ای است برای نوشتن و باز، نوشتن. ممکن است بعدها به سراغ این نوشته بیایم و آن را تکمیل کنم.
چند تلنگر:
1: می دونم که حسادت می کنی و حسرت می خوری وقتی که نوشته های بعضی افراد رو می خونی. می دونم که تو سال هاست در عطش و تمنای نوشتن هستی و در جایگاهی که الان هستی گمان می کنی از خیلی ها عقب تری و اون ها چند پله در نوشتن از تو جلوتر هستن.
اما نکته هایی رو هم فراموش نکن:
مورد 1 : قرار نیست همه مثل هم بنویسن و قرار نیست همه هدف مشترکی رو دنبال کنن. تو هدف و هدف هایی برای نوشتن داری. تو ایده های ناب و بکری داری که باید واسشون وقت بذاری. اتفاقا برای هدف تو، و برای جذب مخاطب عام که با ایده ی تو آشنایی زیادی نداره، ساده نویسی یک هنره.
پس در تله ی مقایسه خودت رو گیر و گرفتار نکن!
مورد 2: هم چنان که به نظرات، راهنمایی ها و ایده های دیگران احترام می ذاری، خودت رو به اون ها محدود نکن. تو ملزم نیستی راهی رو که بقیه میرن دنبال کنی. همراهی در فکر و اندیشه اتفاق میفته و نه الزاما در مسیری که پیش رو شماست. گاهی هدف کسی، برای کس دیگه یک وسیله اس.
پس برای هدف خودت وقت بذار. 
مورد 3 : زندگی همینه که هست. همیشه کارهایی برای انجام دادن و گرفتاری هایی وجود داره. اتفاقات و رویدادهای غیر منتظره نه تنها کم نیستن، که خیلی هم زیادن. به قول دوستی، زندگی هیچ وقت تمرکز تو رو بهت برنمی گردونه. این تویی که باید برای فکر خودت و برای تمرکز خودت کاری کنی.
پس منفعل نباش!
پی نوشت : شاید ادامه داشته باشد!  

برچسب‌ها: نوشته, نویسندگی, تلاش, وبلاگ, هدف
نوشته شده توسط بهاره خدادادی در پنجشنبه سوم بهمن 1398 |

از ننوشتن !

از ننوشتن !
پیش نوشت: مدتی است که به دلایل معلوم و نامعلومی نوشته ای منتشر نکرده ام. روزها با خودم کلنجار رفتم تا علت را ریشه یابی کنم. چون اساسا تا ریشه و دلیل چیزی را نفهمم، با حل آن مسئله یا مشکل کنار نمی آیم! 
امروز تصمیم گرفتم تا در مورد دلایل کوتاهی در نوشتن یا کم شدن انگیزه ام بنویسم؛ دل نوشته گونه ای خطاب به خودم که به شکل تلنگرهایی ریز و کوچک و البته کلیدی درآمده؛ می خواهم کلیدها همیشه در دسترسم باشند. همین مسئله انگیزه ای است برای نوشتن و باز، نوشتن. ممکن است بعدها به سراغ این نوشته بیایم و آن را تکمیل کنم.
چند تلنگر:
1: می دونم که حسادت می کنی و حسرت می خوری وقتی که نوشته های بعضی افراد رو می خونی. می دونم که تو سال هاست در عطش و تمنای نوشتن هستی و در جایگاهی که الان هستی گمان می کنی از خیلی ها عقب تری و اون ها چند پله در نوشتن از تو جلوتر هستن.
اما نکته هایی رو هم فراموش نکن:
مورد 1 : قرار نیست همه مثل هم بنویسن و قرار نیست همه هدف مشترکی رو دنبال کنن. تو هدف و هدف هایی برای نوشتن داری. تو ایده های ناب و بکری داری که باید واسشون وقت بذاری. اتفاقا برای هدف تو، و برای جذب مخاطب عام که با ایده ی تو آشنایی زیادی نداره، ساده نویسی یک هنره.
پس در تله ی مقایسه خودت رو گیر و گرفتار نکن!
مورد 2: هم چنان که به نظرات، راهنمایی ها و ایده های دیگران احترام می ذاری، خودت رو به اون ها محدود نکن. تو ملزم نیستی راهی رو که بقیه میرن دنبال کنی. همراهی در فکر و اندیشه اتفاق میفته و نه الزاما در مسیری که پیش رو شماست. گاهی هدف کسی، برای کس دیگه یک وسیله اس.
پس برای هدف خودت وقت بذار. 
مورد 3 : زندگی همینه که هست. همیشه کارهایی برای انجام دادن و گرفتاری هایی وجود داره. اتفاقات و رویدادهای غیر منتظره نه تنها کم نیستن، که خیلی هم زیادن. به قول دوستی، زندگی هیچ وقت تمرکز تو رو بهت برنمی گردونه. این تویی که باید برای فکر خودت و برای تمرکز خودت کاری کنی.
پس منفعل نباش!
پی نوشت : شاید ادامه داشته باشد!  

برچسب‌ها: نوشته, نویسندگی, تلاش, وبلاگ, هدف
نوشته شده توسط بهاره خدادادی در پنجشنبه سوم بهمن 1398 |

از ننوشتن !

از ننوشتن !
پیش نوشت: مدتی است که به دلایل معلوم و نامعلومی نوشته ای منتشر نکرده ام. روزها با خودم کلنجار رفتم تا علت را ریشه یابی کنم. چون اساسا تا ریشه و دلیل چیزی را نفهمم، با حل آن مسئله یا مشکل کنار نمی آیم! 
امروز تصمیم گرفتم تا در مورد دلایل کوتاهی در نوشتن یا کم شدن انگیزه ام بنویسم؛ دل نوشته گونه ای خطاب به خودم که به شکل تلنگرهایی ریز و کوچک و البته کلیدی درآمده؛ می خواهم کلیدها همیشه در دسترسم باشند. همین مسئله انگیزه ای است برای نوشتن و باز، نوشتن. ممکن است بعدها به سراغ این نوشته بیایم و آن را تکمیل کنم.
چند تلنگر:
1: می دونم که حسادت می کنی و حسرت می خوری وقتی که نوشته های بعضی افراد رو می خونی. می دونم که تو سال هاست در عطش و تمنای نوشتن هستی و در جایگاهی که الان هستی گمان می کنی از خیلی ها عقب تری و اون ها چند پله در نوشتن از تو جلوتر هستن.
اما نکته هایی رو هم فراموش نکن:
مورد 1 : قرار نیست همه مثل هم بنویسن و قرار نیست همه هدف مشترکی رو دنبال کنن. تو هدف و هدف هایی برای نوشتن داری. تو ایده های ناب و بکری داری که باید واسشون وقت بذاری. اتفاقا برای هدف تو، و برای جذب مخاطب عام که با ایده ی تو آشنایی زیادی نداره، ساده نویسی یک هنره.
پس در تله ی مقایسه خودت رو گیر و گرفتار نکن!
مورد 2: هم چنان که به نظرات، راهنمایی ها و ایده های دیگران احترام می ذاری، خودت رو به اون ها محدود نکن. تو ملزم نیستی راهی رو که بقیه میرن دنبال کنی. همراهی در فکر و اندیشه اتفاق میفته و نه الزاما در مسیری که پیش رو شماست. گاهی هدف کسی، برای کس دیگه یک وسیله اس.
پس برای هدف خودت وقت بذار. 
مورد 3 : زندگی همینه که هست. همیشه کارهایی برای انجام دادن و گرفتاری هایی وجود داره. اتفاقات و رویدادهای غیر منتظره نه تنها کم نیستن، که خیلی هم زیادن. به قول دوستی، زندگی هیچ وقت تمرکز تو رو بهت برنمی گردونه. این تویی که باید برای فکر خودت و برای تمرکز خودت کاری کنی.
پس منفعل نباش!
پی نوشت : شاید ادامه داشته باشد!  

برچسب‌ها: نوشته, نویسندگی, تلاش, وبلاگ, هدف
نوشته شده توسط بهاره خدادادی در پنجشنبه سوم بهمن 1398 |