حکمت

حکمت
در روزگار باستان (حکمت) در ایران و هند معنایى همانند معنایى که افلاطون ارائه کرده داشته است. در هند حکمت درشنه (dar sana =بینش) خوانده مى شود که از فعل drs (= دیدن) مشتق شده است. درشنه نظرگاه فلسفى شهود حقایق یا افق مخصوص دید ما از واقعیّت است. در مثل در اوینشیاد برهد آرنیکه آمده است:آتمن را باید(دید) باید (شنید)( Veda ) وداها که خودِ این واژه در ریشه شناسى واژگان با (اوستا) (Avesta) هردو از فعل (Vaed / Vid) که دراصل (Weid) به معنى (دیدن) است اشتقاق یافته اند. مردم هند وداها را شروتى (Sruti) =سماعى مى خواندند زیراکه به اعتقاد آنها کلام الهى بر فرزانگان روزگار باستان وحى و الهام مى شده است. سرایندگان سرودهاى ودایى فرزانگانى بودند که حقایق را به چشم دل مى دیدند.در بهگودگیتا نیز به (چشمان الهى) پرداخته شده است. ارجونا از کریشنا مى خواهد که وى حقیقت وجود خود را به او بنماید. کریشنا گوید: تو با چشمان خود مرا نتوانى دید به تو چشمان الهى خواهم داد تا قدرت خدایى مرا بنگرى. آن گاه که ارجونا به (چشم خدابین) آراسته شد سراسر عالم هستى را با جلوه هاى گوناگون و صور کثیر آن از آغاز تا انجام در وحدت ذات الهى مشاهده مى کند و کمال و بى پایانى و ابدیّت وجود اعلى را در آن حال; بى چشم تن مى بیند.

حکمت

حکمت
در روزگار باستان (حکمت) در ایران و هند معنایى همانند معنایى که افلاطون ارائه کرده داشته است. در هند حکمت درشنه (dar sana =بینش) خوانده مى شود که از فعل drs (= دیدن) مشتق شده است. درشنه نظرگاه فلسفى شهود حقایق یا افق مخصوص دید ما از واقعیّت است. در مثل در اوینشیاد برهد آرنیکه آمده است:آتمن را باید(دید) باید (شنید)( Veda ) وداها که خودِ این واژه در ریشه شناسى واژگان با (اوستا) (Avesta) هردو از فعل (Vaed / Vid) که دراصل (Weid) به معنى (دیدن) است اشتقاق یافته اند. مردم هند وداها را شروتى (Sruti) =سماعى مى خواندند زیراکه به اعتقاد آنها کلام الهى بر فرزانگان روزگار باستان وحى و الهام مى شده است. سرایندگان سرودهاى ودایى فرزانگانى بودند که حقایق را به چشم دل مى دیدند.در بهگودگیتا نیز به (چشمان الهى) پرداخته شده است. ارجونا از کریشنا مى خواهد که وى حقیقت وجود خود را به او بنماید. کریشنا گوید: تو با چشمان خود مرا نتوانى دید به تو چشمان الهى خواهم داد تا قدرت خدایى مرا بنگرى. آن گاه که ارجونا به (چشم خدابین) آراسته شد سراسر عالم هستى را با جلوه هاى گوناگون و صور کثیر آن از آغاز تا انجام در وحدت ذات الهى مشاهده مى کند و کمال و بى پایانى و ابدیّت وجود اعلى را در آن حال; بى چشم تن مى بیند.

حکمت

حکمت
در روزگار باستان (حکمت) در ایران و هند معنایى همانند معنایى که افلاطون ارائه کرده داشته است. در هند حکمت درشنه (dar sana =بینش) خوانده مى شود که از فعل drs (= دیدن) مشتق شده است. درشنه نظرگاه فلسفى شهود حقایق یا افق مخصوص دید ما از واقعیّت است. در مثل در اوینشیاد برهد آرنیکه آمده است:آتمن را باید(دید) باید (شنید)( Veda ) وداها که خودِ این واژه در ریشه شناسى واژگان با (اوستا) (Avesta) هردو از فعل (Vaed / Vid) که دراصل (Weid) به معنى (دیدن) است اشتقاق یافته اند. مردم هند وداها را شروتى (Sruti) =سماعى مى خواندند زیراکه به اعتقاد آنها کلام الهى بر فرزانگان روزگار باستان وحى و الهام مى شده است. سرایندگان سرودهاى ودایى فرزانگانى بودند که حقایق را به چشم دل مى دیدند.در بهگودگیتا نیز به (چشمان الهى) پرداخته شده است. ارجونا از کریشنا مى خواهد که وى حقیقت وجود خود را به او بنماید. کریشنا گوید: تو با چشمان خود مرا نتوانى دید به تو چشمان الهى خواهم داد تا قدرت خدایى مرا بنگرى. آن گاه که ارجونا به (چشم خدابین) آراسته شد سراسر عالم هستى را با جلوه هاى گوناگون و صور کثیر آن از آغاز تا انجام در وحدت ذات الهى مشاهده مى کند و کمال و بى پایانى و ابدیّت وجود اعلى را در آن حال; بى چشم تن مى بیند.