داستان ابر صورتی - نقد 17

داستان ابر صورتی - نقد 17
جا داره تشکری داشته باشم از بانو هدایتی بابت انتخاب این داستان زیبا و عمیق  (ابر صورتی) که امیدوارم دوستان با چند باره خواندن عنایت ویژه ای به این اثر داشته باشند.البته لازم به ذکر هست که این داستان در کتابی به همین نام  چاپ شده  خواندن تمام داستانهایش خالی از لطف نیست.
خارج از بحث انشای داستان از  اینکه رنج یک انسان رو به قلم کشیده بسیار جای تقدیر هست.
در فصایی امیخته به وهم و خیال در ترکیب با حقیقت  و تصاویر شاعرانه .
این داستان رو قبلا خونده بودم و با قلم استاد ایرانمهر اشنایی دارم .اکثر داستانهای ایشون در همین سبک هستند.تا جایی که حافطه ام یاری میکنه فکر کنم یک بار  با حضور مولف این اثر ارزشمند در یک انجمنی نقد شد که تقریبا به ابهامات پاسخ دادند.
 کار بسیار استخوان دار و قوی هست . البته صرفا به این دلیل که در جشنواره هایی مقام اورده اینو نمیگم.با تمام احترامی که برای برای مولف و قلمشون قائل هستم ،اعتقاد دارم در کشور ما تمام جشنواره ها در زمینه قلم  و فیلم و حتی معلم وگارگر نمونه ... یک جورهایی از قبل مهندسی شده هستش.
یعنی باید فاکتورها یی را داشته باشد تا انتخاب بشه.
نگاه نقادانه به این اثر باید یک نگاه فرا رئال باشه تا به پاسخ هایی برسیم.
در مورد زاویه دید باید عرض کنم در  چنین داستانی بهترین زاویه همان اول شخص هست که اگر غیر از این بود راوی دست و پایش بسته میشد.
یک جورهایی به بن بست می خورد.
خطوط اغاز داستان داستان در بر گیرنده تمام عناصر داستانی هست.(متن خودش میگه من یک داستان هستم )یک خواننده اماتور هم متوجه قصه ماجرا میشه ،اما این لو رفتن  از زیبایی کار کم نمیکنه.یعنی خواننده مشتاقانه پا به پای شخصیت های داستان پیش میره.
داستان با شرح حوادث و مشکلاتی که برای شخصیت اصلی پیش میاد شروع شده و در پایان داستان میره به عالم روح و ماورالطبیعه و همون جا تموم میشه، با یک حادثه اصلی و چند حادثه عاریه فرعی. شاید یکی از نکات ضعف کار همینه که خواننده متوجه نقطه اوج و اون ضربه پذیری نهایی نمیشه.
جالبه که داستان زیاد شخصیت پردازی نشده که از نکات منحصر داستان همینه، که این عدم پرداخت به شخصیت ، داستان رو زیر سوال نمی بره.
مثال:
شخصیت پدر و مادر.
خواننده شخصیت پردازی نمی بینه ،اما اگر احساس را چاشنی خوانش بکنه یک جورهایی پایان داستان میتونه  اشک ریخته و با مادر قصه احساس همدردی کنه و تمایل به پایان داستان  در خواننده وجود نداره.
دلیلش به نظرم اینه که مولف بسیار رندانه شخصیت های اشنا و پرداخت شده از قبل و بیرون از داستان رو وارد ماجرا کرده و با علم به احساس خواننده به ظریفترین عنصر موجود در سرشت خواننده ایرانی هجوم برده و با هدایت توازن روح قلم  به  سمت احساس انسان ایرانی ،سربلند هم بیرون اومده.
در واقع خواننده باید  از علم سپید خوانی شخصیت نهایت بهره رو ببره.
البته جا داره بگم کلن این گونه قلم زدن اینجا شهامت میخواد و مولف باید خیلی چیزها و خودسانسوری را بجان بخره تا اثر علاوه بر اینکه ایدئولوژی زده نباشه  نوعی هم انتقال دهنده تفکر حاکمان جامعه هم باشه و زیر لایه های داستان سیاست خاصی رو هدف گیری کنه.
از نکات قوت دیگر کار میتوان به ذهن خلاق مولف اشاره نمود.انگار نویسنده با ذهن های مختلف زندگی کرده و در این اثر از همه انها مدد خواهی کرده تا به این اثر چند اوایی رسیده.
با تقدیم احترامات فوق.
یکی از مردم
حسین روحی

داستان ابر صورتی - نقد 17

داستان ابر صورتی - نقد 17
جا داره تشکری داشته باشم از بانو هدایتی بابت انتخاب این داستان زیبا و عمیق  (ابر صورتی) که امیدوارم دوستان با چند باره خواندن عنایت ویژه ای به این اثر داشته باشند.البته لازم به ذکر هست که این داستان در کتابی به همین نام  چاپ شده  خواندن تمام داستانهایش خالی از لطف نیست.
خارج از بحث انشای داستان از  اینکه رنج یک انسان رو به قلم کشیده بسیار جای تقدیر هست.
در فصایی امیخته به وهم و خیال در ترکیب با حقیقت  و تصاویر شاعرانه .
این داستان رو قبلا خونده بودم و با قلم استاد ایرانمهر اشنایی دارم .اکثر داستانهای ایشون در همین سبک هستند.تا جایی که حافطه ام یاری میکنه فکر کنم یک بار  با حضور مولف این اثر ارزشمند در یک انجمنی نقد شد که تقریبا به ابهامات پاسخ دادند.
 کار بسیار استخوان دار و قوی هست . البته صرفا به این دلیل که در جشنواره هایی مقام اورده اینو نمیگم.با تمام احترامی که برای برای مولف و قلمشون قائل هستم ،اعتقاد دارم در کشور ما تمام جشنواره ها در زمینه قلم  و فیلم و حتی معلم وگارگر نمونه ... یک جورهایی از قبل مهندسی شده هستش.
یعنی باید فاکتورها یی را داشته باشد تا انتخاب بشه.
نگاه نقادانه به این اثر باید یک نگاه فرا رئال باشه تا به پاسخ هایی برسیم.
در مورد زاویه دید باید عرض کنم در  چنین داستانی بهترین زاویه همان اول شخص هست که اگر غیر از این بود راوی دست و پایش بسته میشد.
یک جورهایی به بن بست می خورد.
خطوط اغاز داستان داستان در بر گیرنده تمام عناصر داستانی هست.(متن خودش میگه من یک داستان هستم )یک خواننده اماتور هم متوجه قصه ماجرا میشه ،اما این لو رفتن  از زیبایی کار کم نمیکنه.یعنی خواننده مشتاقانه پا به پای شخصیت های داستان پیش میره.
داستان با شرح حوادث و مشکلاتی که برای شخصیت اصلی پیش میاد شروع شده و در پایان داستان میره به عالم روح و ماورالطبیعه و همون جا تموم میشه، با یک حادثه اصلی و چند حادثه عاریه فرعی. شاید یکی از نکات ضعف کار همینه که خواننده متوجه نقطه اوج و اون ضربه پذیری نهایی نمیشه.
جالبه که داستان زیاد شخصیت پردازی نشده که از نکات منحصر داستان همینه، که این عدم پرداخت به شخصیت ، داستان رو زیر سوال نمی بره.
مثال:
شخصیت پدر و مادر.
خواننده شخصیت پردازی نمی بینه ،اما اگر احساس را چاشنی خوانش بکنه یک جورهایی پایان داستان میتونه  اشک ریخته و با مادر قصه احساس همدردی کنه و تمایل به پایان داستان  در خواننده وجود نداره.
دلیلش به نظرم اینه که مولف بسیار رندانه شخصیت های اشنا و پرداخت شده از قبل و بیرون از داستان رو وارد ماجرا کرده و با علم به احساس خواننده به ظریفترین عنصر موجود در سرشت خواننده ایرانی هجوم برده و با هدایت توازن روح قلم  به  سمت احساس انسان ایرانی ،سربلند هم بیرون اومده.
در واقع خواننده باید  از علم سپید خوانی شخصیت نهایت بهره رو ببره.
البته جا داره بگم کلن این گونه قلم زدن اینجا شهامت میخواد و مولف باید خیلی چیزها و خودسانسوری را بجان بخره تا اثر علاوه بر اینکه ایدئولوژی زده نباشه  نوعی هم انتقال دهنده تفکر حاکمان جامعه هم باشه و زیر لایه های داستان سیاست خاصی رو هدف گیری کنه.
از نکات قوت دیگر کار میتوان به ذهن خلاق مولف اشاره نمود.انگار نویسنده با ذهن های مختلف زندگی کرده و در این اثر از همه انها مدد خواهی کرده تا به این اثر چند اوایی رسیده.
با تقدیم احترامات فوق.
یکی از مردم
حسین روحی